ახლა რუსთაველზე მივდივარ,
როგორც ჰოლივუდის პავილიონში.
კი არის ეს ქუჩები გადაბრდღვიალებული,
მაგრამ მე ფეხზე მკიდია,
ან როგორც შენ იტყოდი გაქნეულზე მკიდია,
ჩემო პატარავ!..

ნეტავ შენ იყო მართლა პატარა
და მე ისე, ისე დიდი,
რომ შემეძლოს,
გაგაშორო ამ მექანიკური ცხოვრების ექოს,
ან ამ ნათურებს ვწვდებოდე,
რომ სათითაოდ ფეხქვეშ ჩავიფშვნა.
არ დაიჯერო მათი ნათება,
ისინი ჩვენზე არიან მოერთებული
და ჩვენი ჯანმრთელობა იწვის მათში.
არ დაიჯერო ეს სინათლე,
ჩვენს გასანათებლად ვის ცხელა ახლა?!
რომელი ჩინოვნიკი გამოიწვდის ხელს ამ ზამთარში
შენი ანთებული ფილტვების ჩასაქრობად?!
რომელი მღვდელი ილოცებს,
რომ ხვალ შენი თვალებიდან
ბოტკინი მანდარინებივით აღარ ამოჩახჩახდეს?!
ამათ კი არა მგონი ღმერთმაც დაგვტოვა
(თუმცა მან ქრისტე მიატოვა და…)

უფალო, გამოდი საპატრიარქო რეზიდენციიდან,
თოვლის ბაბუად გადაიცვი
და გაიარე ამ გახევებულ ქალაქში,
რომლის ჩრდილმაც წლებია გოჯით წინ ვერ წაიწია.

გამოჩნდი უფალო.

რად გვიანდები?
იქნებ ცხელ შხაპს იღებ და გაერთე?!
ქაშუეთთან ვზივარ და გელოდები.
გამოჩნდი!!
გამოდი, თორე ვიყვირებ,
პლაკატებს გამოგიკრავ, ყველგან
ვიყვირებ, რომ გათავდი და აღარ ხარ,
რომ გამოილიე საპატრიარქოში
თუ რომელიღაც მინისტრის კაბინეტში
საახალწლო სურვილების ასრულებისას.
ნუ იმალები,
თუღა ხარ გამოდი გარეთ
გამოდი გარეთ და მოგვხედე
ამ საახალწლოდ უიმედოდ დარჩენილებს,
ამ პავილიონის მასიური სცენისთვის გამწესებულებს,
სადაც ჩაისაც არავინ გვიწვდის.

*
არ დაიჯერო ჩემო პატარავ!
არ დაიჯერო,
ამ ზამთარში, ამ საშობაოდ,
ამ ნათურების ნათების,
ისინი ჩვენზე არიან მოერთებულები
და გასრესილი ციცინათელების სინათლით ანათებენ ამ პავილიონს.
არ დაიჯერო,
არ დაიჯერო ამ ნათურების ნათება
ჩემო პატარავ

 

* * *

Now I’m walking down Rustaveli Avenue
like on a Hollywood set.
The streets are all so flashy
but I don’t give a fuck—
or, as you’d say, I don’t give a flying fuck, baby!

If only you were ever so little,
and I were so, so big that I could
take you away from the echo of this mechanical life,
or if I could reach those lightbulbs
and crush them one by one beneath my feet.

Don’t trust their glow—
they’re wired to us,
and our health burns inside them.
Don’t trust this light—
who really cares to illuminate us now?!
Which official would give you a hand this winter
to put out the fire in your lungs?
Which priest would pray so 

that Botkin’s disease, like tangerines,
won’t show up in your eyes tomorrow?
I think even God abandoned us—
(though He abandoned Christ too…)

Lord, come out of the patriarchal residence,
dress up as Father Christmas
and walk through this frozen city—
its shadow has stood still for years.

Arrive before I start shouting—
I’m waiting for you, sitting by the Kashveti Church[1].

Arrive before I start shouting,
I’ll hang posters everywhere
that You are no longer in the patriarchate
nor either in some minister’s office
while satisfying your New Year wishes.

Don’t hide—
if You still exist, come outside.
Come outside and take care of us,
Of those left hopeless by New Year,
Of those assigned to the massive stage of this pavilion
where not even a cup of tea comes our way.

 

*

Don’t trust it, my little one!
Don’t trust it—
neither this winter nor Christmas,
nor the glow of these lights.
They are wired to us
and light this pavilion with the light of crushed fireflies.
Don’t trust it,

My little one,
Don’t trust the glow of these lightbulbs.

 

____________________
[1] The Kashveti Church of St. George is a Georgian Orthodox Church in central tbilisi, located on Rustaveli Avenue. 

translated by Inga Zhghenti 

 

გამოქვეყნებულია ინტერნეტჟურნალში
”სატურნისთავიანი ადამიანები”

 

სხვა ლექსები

Home   Project   Poetry   Visual art   Texts   About