* * *
ქუჩა, რომელსაც სახელი არ აქვს
და სახლი რომელსაც ნომერი არ აქვს,
გამოასვენეს თითებდაჭრილი,
ტყვედჩავარდნილი ჯარისკაცი.
”მე გადავცურავ ზღვას” –
მისი ფანჯრის ქვეშ წარწერა დარჩა

განშორება 
სახლი გადავაწყვე ერთ არაკაცზე
თქფშები დავრეცხე და შევინახე, 
მაცივარშივე ვმ საჭმელს
გრეჩიხის სუპო მენატრება, რა გემრიელი იყო, 
არასდროს მიკითხავს რეცეფტიმეგონა სულ გამიკეთებდი

* * *
ჩემი პატარა სახლი მინდა გავანიავო, სახლი სადაც ვყარვარ, ფანჯარას ვაღებ და ქალაქი მიჭრს კისერში ხელებს და მაცლის ჟანგბადს.

* * *
გაინთავისუფლეთ ცვილით დაცობილი ყურები,
ვდუმვართ ჩენ, პოეტები საქართელოსი,
ვდუმვართ იმ დუმილით,
სირინოზების მათრობელი გალობა რომ სჯობდა
და რომელსაც უკვე ვეღარ გადაურჩებით.

* * *
ათი წლის მერე,
ყველაფერს შენი სახელი დარჩა პაროლად

* * * 
ღამის გასანთლული პირით მოდის,
ვერც ცრემლით დაალბობ და ვეღარც გაათენებ, შენი სულის ჭიშკარი დაკეტილია ჩემთვის,
ვაფასებთ თქვენს გეგმებს, – მითხრეს არადა.
აქცია გაიმართება გიმნაზიის წინ, ბანკები გასცემენ საბინაო სესხებს, ჩემი გასაღების დუბლი კი სახლის წინ არის დაფლული, ბაღში. 

 

* * * 
ერთმანეთთან გაყრის გრამატიკა გვეუბნება, გაიტანე გასაღების დუბლიკატი და დაფალი უახლოეს ბაღში,  ასე, ისევ ურითმოდ რომ არ მოგიხდეს კარის ჩამტვრევა. 

* * * 
წარმოიდგინე ფიფქები,
წარმოიდგინე ფიფქების მუსიკა,
წარმოიდგინე ცეკვავ,
წარმოიდგინე მარტო არა ხარ,
სიცივით გცივა, მაგრამ შენ ეს არ ხარ.