მიმოწერა ფეისბუქზე

ალექსანდრე დეკანოიძე: გამარჯობა ანდრო. მიხარია, რომ შემიძლია ვისაუბროთ. ჟურნალისტის ამპლუაში სულ მეორედ ვარ და ცოტა ვღელავ…

ანდრო დადიანი: უკეთესი ხომ არ იქნებოდა, ჯერ გასაბერი რესპოდენტი გამოგეწერათ და გევარჯიშათ?!

ალექსანდრე დეკანოიძე: უცნაური იუმორი გაქვთ.

­ანდრო დადიანი: ხო, ისეთი მხოლოდ აქ, პადმასკოვიეში რომ ესმით.

ალექსანდრე დეკანოიძე: თბილისში არ ხართ?

ანდრო დადიანი: არა, აქ ვსწავლობდი, ახლა საბერძნეთში გადავიტანე საბუთები და რაღაც ბოლო ბიუროკრატიული ნიუანსების მოსაგვარებლად ვარ ჩამოსული.

ალექსანდრე დეკანოიძე: რაზე სწავლობთ?

ანდრო დადიანი: საეკლესიო სამართალი. თბილისში სემინარია დავამთავრე როგორც თეოლოგმა, მერე გავაგრძელე მოსკოვში მაგისტრატურა საეკლესიო სამართლის მიმართულებით. აქ ძალიან რთული სიტუაციაა, ღამეზე უფრო ბნელი დღეებია, ამიტომ გადავწყვიტე სალონიკში სწავლის გაგრძელება, ამჯერად ენას ვეუფლები.

ალექსანდრე დეკანოიძე: საინტერესოა, არ ვიცოდი თეოლოგი თუ იყავით.

ანდრო დადიანი: მე კი მეგონა, რთული გამოსაცნობი არ იყო. ხშირად ვიყენებ როგორც ლიტერატურულ წყაროს საღვთო წერილებს, ინსპირაციის ამოუწურავი წყაროა ჩემთვის.

ალექსანდრე დეკანოიძე: ვინ არის ანდრო დადიანი?

ანდრო დადიანი: მუსკატის კაკალი, ილი და ჯაოზი.

ალექსანდრე დეკანოიძე: მე ვიგულისხმე, ნამდვილად საკუთარი სახელი და გვარია ეს თქვენი თუ ფსევდონიმი?

ანდრო დადიანი: ანდრო დადიანი არის ილი, ჯაოზი და მუსკატის კაკალი, სააღდგომო პასკებისთვის რომ ახმობენ, ჩეჩქვავენ და მერე ღებულობენ მისგან იმ საოცრებას რაცაა პასკა.

ალექსანდრე დეკანოიძე: კარგი. სხვადასხვაგვარად წერთ ხოლმე, მაგრამ რაღაც მაინც კრავს თქვენს ტექსტებს, ერთი მთლიანობის შთაბეჭდილება იქმნება. ზოგჯერ  მეტაფიზიკური,  სიურეალისტურია თქვენი ტექსტები, ზოგჯერ კი ძალიან ნათელია ყველაფერი.

ანდრო დადიანი: არ ვფიქრობ ხოლმე ამაზე. ყველა პოეტი ალბათ ერთი დიდი ლექსია, ხან როგორი ენით იღვიძებ და ხან როგორით,  ბოლოს რაღაც მთლიანობა იხაზება.

ალექსანდრე დეკანოიძე: თქვენზე სულ ლაპარაკობენ ქვიარ ავტორის კონტესტში, ხომ არაა ეს თქვენზე მოწებებული ერთგვარი იარლიყი?

ანდრო დადიანი: ცოტა უცნაურია ეგ, მაგრამ არ ვთვლი ნაკლად. ინტერნეტში მოიძებნება მგონი რამდენიმე ლექსი სადაც მე როგორც რაღაც სექსუალობის მატარებელი ადამიანი საერთოდ არ ვჩანვარ. „ახლა რუსთაველზე მივდივარ“, „Tuba mirum”,  „დიდება მოწყენილობას“ და ა.შ. არც მხოლოდ ლგბტქ ავტორად აღქმაა პრობლემა, თუმცა მთლად მართებულიც არ მგონია.

ალექსანდრე დეკანოიძე: ჩემი მეგობრის,  ტატო ჩანგელიას წერილით გაგიცანით, „ანდრო დადიანი პირველი ქართველი ქვიარ პოეტი“

ასე ერქვა წერილს. პირველი ავტორი ხარ  ვინც ამ თემებზე წერს?

ანდრო დადიანი: არ ვიცი. ძალიან არასერიოზული მგონია ნუმერაციაზე ლაპარაკი.

ალექსანდრე დეკანოიძე: ალბათ პაოლო იაშვილის ელენე დარიანი არის მაინც პირველი არა?

ანდრო დადიანი: იყოს ბატონო ეგრე, თუმცა ფაქტობრივ უზუსტობას ამბობთ. ჯერ ერთი ასე ერთი ხელის მოსმით უარყოფა ელენე ბაქრაძე – დარიანის რთულია, რადგან არსებობს სარწმუნო კვლევები რომელიც ადასტურებს დარიანის ავთენტურობას ბაქრაძესთან, და მეორე; თუკი პაოლო იაშვილი ელენე დარიანია, მას პაოლო წერს, ისე როგორც პერსონაჟი ქალის განცდებს  მამაკაცის მისამართით და რა მამაკაცი მამაკაცის მისამართით. მსგავსი ლოგიკით შოთა იათაშვილიც ქვიარ ავტორია დიანა ვაჩნაძის გამო. მიხეილ ჯავახიშვილსაც „ქალის ტვირთი“ და „კურდღელი“ აქვს დაწერილი და შტეფან ცვაიგი ხომ საერთოდ. გეი ავატორსა და ავტორს რომელიც წერს ქალის განცდებს მამაკაცის მისამართით პრინციპული სხვაობაა.

ალექსანდრე დეკანოიძე: თქვენს ლექსებში ხშირად არის ლაპარაკი ჰომოსექსუალურ გრძნობებზე, თუმცა ეს ტექსტები არ იბრძვიან ჰომოფობიის წინააღმდეგ, ახლა კი მითხარით თანამებრძოლებს დავეძებო.

ანდრო დადიანი: ხო, მე არ მაქვს ასე პირდაპირ რამესთან ბრძოლის თავი, საკმაოდ სუსტი ადამიანი ვარ საამისოდ, ეს ენჯეოების საქმეა. ბრძოლის ერთ-ერთი საუკეთესო ფორმა მგონია პრობლემის ხილვადობის გაზრდა, მე ვლაპარაკობ ჩემს შეგრძნებბზე დაუფარავად, ჩემი მზერა ჩაბრუნებუამლი ფრჩილივით სულ ჩემსკენაა მიმართული, მაშინაც კი როცა სოციალურ პრობლემაზე, სიღარიბეზე, შიმშილზე თუ საშინელ სამუშაო გრაფიკზე ვწერ საკუთარი თავიდან ვწერ თუ როგორ მაწუხებს მე ეს და ამაზე ღიად ლაპარაკი ბრძოლის ფორმა მგონია, თქვენ ასე არ თვლით?

ალექსანდრე დეკანოიძე: გეთანხმებით. რა ასაკიდან წერთ?

ანდრო დადიანი: რა აზრი აქვს ამას არ მესმის, ისე ბავშვობიდან. სკოლაში როცა  მოსწავლეებმა გაიგეს ჩემი ორიენტაცია დამცინოდნენ, მცემდნენ, ზარის დარეკვისას პირველი გავრბოდი სახლისკენ, რომ არავის გადავყროდი დერეფნებში, კიბეებზე ან ეზოში. ბავშვები რომლებიც ტანსაცმელზე მაფურთხებდნენ ისე წერდნენ ჩემს თემებს, არ იცოდნენ, რომ ჩემი ნაწერი იყო, მოსწავლიდან მოსწავლესთან გადადიოდა  ხოლმე ჩემი ნაწერი. ლექსებს 12 წლისა ვწერდი, ამას წინათ თბილისში რომ ჩავედი ვნახე ბავშვობის დროინდელი ლექსები და დღიურები რომელსაც ჩემი გამოგონილი ანბანით ვწერდი, შიშით გავქვავდი რომ წავიკითხე, საშინელი ლექსიკა და სასტიკი განცდები მქონია, ვერაფრით ვუმკლავდებოდი და ვერც ვეგუებოდი გარემოს, სულ მარტო ვიყავი, არც დედა მედგა გვერდით, არც მამა, ვერაფრით ვგებულობდი რატომ გამიმეტა ღმერთმა ასეთი ტანჯვისთვის, დღიურში თვითმკვლელობის სხვადასხვა გზებს განვიხილავდი.

ალექსანდრე დეკანოიძე: თქვენი ბავშვობისდროინდელი პრობლემები დღეს უკვე სუბლიმირებული სახითაა თქვენს ტექსტებში, რა გზა გამოიარეს მათ გამოქვეყნებამდე?

ანდრო დადიანი: მე უფრო გავდიოდი გზას ტექსტებამდე, გამოქვეყნება ორი წლის წინ დაიწყო, პირველად გიორგი ხასაიას, გიორგი ლობჟანიძეს და გიორგი მაისურაძეს წავაკითხე, შენიშვნები მითხრეს, მაგრამ შემიქეს კიდეც რაღაცეები, ამან გამაბედია და შოთა იათაშვილს გავუგზავნე  „ახალ საუნჯეში“ დასაბეჭდად, თუმცა მან ყველა იმედი გადამიწურა, რომ ოდესმე რამე ნორმალურს დავწერდი და აღარც მიცდია მერე გამოქვეყნება, ვიდრე პაატა შამუგიას არ წააკითხეს, პაატა ხომ ყველას დამხმარეა და ჩემ ტექსტებსაც გაუწია მეურვეობა, ძალიან მადლიერი ვარ მისი.

ალექსანდრე დეკანოიძე: მიყვარს თქვენი ლექსები და მეც ვუხდი მადლობას მას, მეც ვიცი, რომ მართლა ყველა დამწყებ ავტორს ეხმარება.

რატომ და რა არ მოეწონა შოთა იათაშვილს როგორ ფიქრობთ?

ანდრო დადიანი: გმადლობ. აბა რა გითხრათ, ალბათ მართლა არ იყო გამართული, ან მიუღებელია მისთვის ამ თემებზე და ამ მანერით წერა.

ალექსანდრე დეკანოიძე: ანუ მზად არაა ყური თქვენი ტექსტებისთვის?

ანდრო დადიანი: არ ვიცი, მიჭირს ამის თქმა. ერთი კი ცხადია, კეიჯმა 70 წლის წინ გააკეთა როიალის პრეპარირება, საქართელოში კი მსმენელმა ყურის „პრეპარირება“ დღემდე ვერ მოახერხდა. ამ დღეებში ჩემი მუსიკოსი მეგობარი მწერდა გერმანიიდან, პიანისტების კონკურსი იყო თბილისში და პროგრამაში თანამედროვე კომპოზიტორის კატეგორიაში შოსტაკოვიჩი და მერი დავითაშვილი ჰქონდათ კონკურსანტებს ჩაწერილიო. შოსტაკოვიჩის მუსიკა უკვე ერთი საუკუნით დაძველებულია, მერი დავითაშვილი კი ალბათ 3 საუკუნით უკანაა თანამედროვე მუსიკალურ აზროვნებასთან. ეგ კი არა, შონბერგი აღარ ითვლება უკვე თანამედროვე კომპოზიტორად. იგივე სიტუაციაა საქართელოში ყველა სფეროში. სულ არ მიკვირს რომ არ მოწონდეთ ვინმე ახალგაზრდის ტექსტი, მეტიც, ეს ჩეულებრივად და კარგის მანიშნებლად მეჩვენება. დღეს მაინც ყველა ავტორს ჰყავს თავისი აუდიტორია, ზოგს მეტი, ზოგს ნაკლები, მთავარია გულწრფელი იყო იმის კეთებაში რასაც აკეთებ, ესაა ერთადერთი გარანტი იმისა, რომ არ მოგწყინდეს სიცოცხლის ბოლომდე საკუთარი საქმიანობა და ნელა-ნელა დაიხვეწო. ჩვენს საუკუნეში ხელოვნება აღარ არის მასობრივი მოხმარების საგანი და არც უნდა ჰქონდეს ამის პრეტენზია, მუხრან მაჭავარიანის და მურმან ლებანიძის კრებულები 30 000-იანი ტირაჟით რომ გამოდიოდა და ყველა სახლში იდო ის დრო დასრულდა და მგონი საღად მოაზროვნეს არც არავის არ უნდა იმის დაბრუნება. საკუთარი 150 – 200 მკითხველი რომ შემოიკრიბო დღეს საქართველოში ეს ბედნიერებაა ავტორისთვის და ლექსებისთვის.

ალექსანდრე დეკანოიძე: გასაგებია, რომ არ ელით სახალხო პოეტობას, ალბათ თქვენი ტექსტებიც არ ეყვერებათ ისე, სკამზე შემდგარ ბავშვებს გულზე ხელის ბრაგუნით მოსაყოლად რომ ასწავლონ მშობლებმა, მაგრამ წარმოდგენა გაქვთ ალბათ თქვენს მკითხველზე, ვინ არიან ისინი?

ანდრო დადიანი: არ ვიცი. მგონია, ადამიანი მარტოობისთვის არ იბადება, ყველა ადამიანს ჰყავს მონათესავე სულები სამყაროში, ჩემი ლექსები ელექტრო ტალღებივითაა, რომელებიც ისეთ სულებს დაეძებს, ვინც ახლა ჩემსავით ჩაგრულ მგომარეობაშია და უიმედობაში, თუკი ჩემი ლექსები თანამებრძოლებს მაპოვნინებს და ბრძოლას მოვიგებთ უთანასწორობასთან, სხვადასხვა დისკრიმინაციების წინააღმდეგ, სტიგმებთან და სისტემად გადაქცეულ უსინდისობასთან ანდრო დადიანიც დაისვენებს, ახლა კი მარტო ვგრძნობ თავს და სიტყვებს დავეძებ ჩემში.

ალექსანდრე დეკანოიძე: ხშირად ახდენთ თემების დესაკრალიზებას, ერთგვარად შეიძლება ითქვას, მენტალურ ბოძებს ეჭიდავებით. ერთგან საკუთარი დედის ძუძუებზე გიჭირავთ თვალი, მეორეგან ღმერთს ემუქრებით.

ანდრო დადიანი: როგორ შეგისწავლიათ ჩემი ტექსტები, გამახსენეთ აბა.

ალექსანდრე დეკანოიძე: „შენმა გამოწოვილმა მიწისკენ მიმართულმა ძუძუებმა როგორღა შეძლონ ლოცვა, ადრე ისინი გამვლელებს ფანტაზიას უვარჯიშებდა…“

მეორეგან ამბობთ, – „მოსატყნავი უნდა მოიტყნას, უნდა მიერთვას ყველას ვინც იმსახურებს, პირველ რიგში ღმერთს მისი დამქაშებიანად (თუკი არსებობენ საერთოდ), მერე დედაჩემს, მამაჩემს“ და ა.შ.

სხვაგან ვკითხულობთ – უფალო, გამოჩნდი!
გამოჩნდი, თორემ ვიყვირებ,
პლაკატებს გამოგიკრავ ყველგან,
ვიყვირებ, რომ გათავდი და აღარ ხარ,
რომ გამოილიე საპატრიარქოში თუ რომელიღაც მინისტრის კაბინეტში
საახალწლო სურვილების ასრულებისას.
ნუ იმალები უფალო…

ანდრო დადიანი: თითოეულ ლექსში საკუთარ განცდასთან ერთად, მივყვები სახის შინაგან მდგომარეობას, სადამდეც მიდის მათი ემოციურ-ინტელექტუალური აღგზნება ვიწერ. ზოგჯერ უხეში და ულამაზოა სადაც ისინი მიდიან, მაგრამ პოეზიამაც უნდა მოიცვალოს კბილები და ილაპარაკოს იმ ენაზე, იმ პრობლემებზე რაც ცხოვრებაში გვაწუხებს, გაახმოვანოს პრობლემები აქ და ახლა და ამით წეროს ისტორია იმავდროულად.

ალექსანდრე დეკანოიძე: ლექსებში ენის მოჩლექის გარეშე საუბრის გამო, ბილწსიტყვაობის, ჰომოსექსუალური თემებისა და თამამი ფანტაზიის გამო თქვენზე ამბობენ ხოლმე, ქართველი ჟან ჟენეაო.

ანდრო დადიანი: უი, კარგი რა, გენიოსია ის კაცი, ვის მადარებთ?! ასე ტერენტი გრანლსაც გავხარო მეუბნებიან, ეს ალბათ გაუცნობიერებლად ხდება. ტერენტი ძალიან დიდი პოეტია, მაგრამ მე ასე ხშირად არ ვკითხულობ მას, უფრო რეჟისორებიდან ვიღებ ინსპირაციაც.

ალექსანდრე დეკანოიძე: მაშინ ვის კითხულობთ ხშირად და რომელი რეჟსორები არიან ვინც თქვენზე ახდენენ გავლენას?

ანდრო დადიანი: ჟენეს არა ყოველ შემთხვევაში, გეი ვარ და ის რაც ჟენესთან არის ხოლმე ზედაპირზე, მკაფიო და თვალშისაცემი ეს მე ჩემი სექუალობიდან მერგო, არ მჭირდება ამისთვის ჟენეს კითხვა, ყველა ადამიანს სხვადასხვა განცდები გვაქვს, მე ვცდილობ ჩემი თავი ამოვიკითხო, ჩემი განცდები და სურვილები სამყაროსთან მიმართებაში. რეჟისორებს რაც შეეხება, ფრანგული ახალი ტალღის წარმომადგენლები, ტრიუფო, რომერი, გოდარი მაგალითად. პაპაიანოუ, კიშლოვსკი, ტრიერი, ტარკოვსკი, კასტელუჩი, კი-დუკი, ვარლიკოვსკი, ანგელოპულოსი, კრიმოვი, კანტორი, მათი ჩამოთვლა შორს წაგვიყვანს. ცხადია ლიტერატურა მიყვარს და გამუდმებით ვკითხულობ, მაგრამ სახებისთვის ინსპირაციას უფრო თეატრიდან და კინოდან ვიღებ, ტექსტები კი ენობრივად მეხმარებიან.

ალექსანდრე დეკანოიძე: ახლა თქვენ ახსენებდით რეჟისორებს, თქვენ გაქვთ რეჟისორ დავით ხორბალაძესთან ერთობლივად ნამუშევარი პიესა “ბედნიერება NH2” ამაზეც მოგვიყევით.

ანდრო დადიანი: ჰო, დაახლოებით ორი წლის წინ, როცა თბილისში ვიყავი ჩასმოსული ჩემმა მეგობარმა გუგა გეწაძემ  წამიყვანა დათოს სპექატკლზე „წუხილი“, რომლის შეგრძნება დიდი ხანი გამყვა როგორც სულიერი გამოცდილება. მივწერე დათოს, ბევრი ვისაუბრეთ, დავმეგობრდით, ერთხელაც დავიწყეთ საკუთარი ჩანაწერების გაცვლა, მერე გადავწყვიტეთ, რომ შეგვეკრა, გაგვეერთანებია ეს ტექსტები და თეატრალური ტექსტის სახე მიგვეცა, დაახლოებით 8 თვიანი სკაიპით მუშაობის შემდეგ მოვრჩით ამ ტექსტს. ახლა როგორც ვიცი დათო აპირებს დადგას.

ალექსანდრე დეკანოიძე: როგორი ტექსტია შეგიძლიათ გვესაუბროთ ცოტა მასზე?

ანდრო დადიანი: პოეტური არის ეს შემიძლია გითხრათ. მთავარი არ არის ამბავი, უფრო ემოციების ნაკადია, ვინაიდან აქ დიდი წილი არის ჩემი ლექსებიდან ფრაზები და ზოგჯერ მთლიანად ლექსიც ჩასმული იხაზება რიტმული, მუსიკალური ხაზებიც რომელსაც ჩავეჭიდეთ და ეს ხაზი უფრო მკაფიოდ გავიყვანეთ ტექსტში, ამიტომ პიესა, ან უფრო თეატრალური ტექსტი ერთგვარად მუსიკალურადაც აღიქმება, აბსტრაქტულია, სიმფონიასავითაა, სამყაროს სხვადასხვა რაკურსიდან აღქმაა რომელსაც ერთი საერთო კონცეფცია და თემა კრავს. დათოსთან ერთად როცა ვმუშაობდი ამ ტექსტზე მიუხედავად იმისა, რომ თავადაც წერს ხოლმე მუსიკას, დაებადა იდეა, რომ  პროფესიონალი კომპოზიტორი ჩაგვერთო ამ საქმეში და ანრი კიკნაველიძე გამაცნო, რომელმაც ერთი-ორი მუსიკალური მონახაზი გააკეთა, რომელიც ძალიან მომეწონა, მერე ანრის გადავუგზავნე ჩემი გამოუქვეყნებელი ტექსტები და ახლა წერს ჩემს პატარა 8 ლექსიან ციკლზე „ხენეში“  სიმფონიურ-ვოკალურ ციკლს და ეს ამბავი ძალიან, ძალიან მახარებს.

ალექსანდრე დეკანოიძე: დათო ჩემი ერთ-ერთი საყვარელი რეჟისორია, თქვენ ჩემი ერთ-ერთი საყვარელი პოეტი, ანრისთან ერთად მე უკვე მიმუშავია და  მიყვარს მისი მუსიკა, მოუთმენლად ველი ამდენი ჩემი საყვარელი ხელოვანის კოლაბორაციას.

ანდრო დადიანი: გავწითლდი. იმდენი სიყვარული მოდის თქვენსგან, ბოლოს ლოგიკური იქნება ვირტუალური სექსით დავკავდეთ.

ალექსანდრე დეკანოიძე: ჰა, ჰაა. არა, ვირტით არ ვკავდები. თუმცა ვიდეოთვალი რომ არ გქონდეთ დაზიანებული და გხედავდეთ მაინც დავფიქრდებოდი.

გადავიდეთ მომდევნო საკითხზე, ახლა ხელში მიჭირავს თქვენი პერფორმანსის პროგრამა, რომელიც თბილისში ამ წლის 17 მაისს გაიმართა, „უფრო სქელი კანი“ ასე ერქვა ამ პერფორმანსს, მინდა ამ პერფორმანსზე მესაუბროთ.

ანდრო დადიანი: „უფრო სქელი კანი“ ჰომოფობიის მსხვერპლ ადამიანებს ეძღვნებოდა. მე მაშინ მოსკოვიდან ჩამოვედი ამ პერფორმანსის გასამართად, აქ უამრავი ჰომოსექსუალი მეგობარი მყავს აკადემიაში და მის გარეთაც, ისინი იძულებულები არიან, რომ დამნაშავეებივით მიმალვაში გაატარონ ცხოვრება, რადგან რუსეთში ისე როგორც საქართელოში არ არსებობს სახელმწიფო ნება ადამიანების განთავისუფლების, აქ სახელმწიფო ეკლესიასთან ერთად ყოველ დღე ძალადობს ადამიანებზე, რუსული ეკლესიის იურისდიქცია ვრცელდება ქართულ მართმადიდებლურ ეკლესიაზეც, როცა ვაპროტესტებ რაღაცას ზუსტად იგივე სიმძაფრით ეხება რუსეთს როგორც საქართველოს და პირიქით, რადგანაც რუსეთის ეკლესიისგან მხოლოდ ფორმალურადაა დამოუკიდებელი ქართული ეკლესია. ამ პერფორმანსზე მუშაობას წინ უსწრებდა უკვე ნახსენებ თეატრალურ ტექსტზე მუშაობა, მე შევთავაზე დავითს მის მეგობრებთან ერთად წამოწყებულ „ღია სივრცეში“ გაგვეკეთებია ჰომოფობიის წინააღმდეგ პერფორმანსი. ცხადია ეს რისკი იყო, პერფორმანსს ვაკეთებდით ქალაქის გარე უბანში, იქ, სადაც აგრესიული ჰომოფობიის ეპიცენტრია, დასწრება თავისუფალი იყო, უსაფრთხოების არანაირი გარანტია არ გვქონდა, გამოცდილებად კი მხოლოდ მხოლოდ 2013 წლის 17 მაისის მეხსიერება გვქონდა. საფრთხის შემთხვევაში ჩვენამდე ვერ მოაღწევდა ცენტრში აქციის დასაცავად გადასროლილი პოლიცია, ფაქტიურად ლომის  ხახაში შევყავით მაშინ თავი, მთელი პერფორმანსის მანძილზე მქონდა მოლოდინი, რომ ვინმე მოვარდებოდა და წიხლებით შემდგებოდა, მაგრამ საბედნიეროდ ეს ასე არ მოხდა.

ალექსანდრე დეკანოიძე: ამ პერფორმანსის ფეისბუქ ლაივი ვნახე, ძალიან შთამბეჭდავი წარმოდგენა იყო. თქვენ მითხარით, რომ სუსტი ადამიანი ხართ, ახლა კი მეუბნებით, ამ პერფორმანსის გაკეთება დიდი გამბედაობა იყოო. ასე გვერდიგვერდ და ასე ახლოსაა თქვენში ეს ორი პოლუსი?

ანდრო დადიანი: ჰომოსექუალი ადამიანები სულ რაღაც პრობლემებს ვლახავთ, ჩემი ცხოვრება სულ სირთულეების დაძლევაა, წერაშიც ასე ვარ, როცა „KOMPLIGAM B – ინექცია კუნთში“  დავწერე აზრობრივ-ემოციური მობილიზება ვერ მოვასწარი, დაწერიდან გამოსაქვეყნებლად გაგზავნამდე რამდენიმე დღე ცუდად ვიყავი, უცბად ისე შემეშინდა, ისე ვღელავდი ამ ტექსტის გამო, რომ სისხლი არ მიმდიოდა კიდურებში. წერის აზრიც სწორედ ეს მგონია ახლაც და ყოველ დროში, თუკი საფრთხეში არ აგდებ თავს რაღაცის თქმით, თუკი რაღაცის შეცვლის მცდელობა არ ექნება ნათქვამს, აზრს ვერ ვხედავ რატომ უნდა ილაპარაკო, ამას ჯობია შაქარწყლით დანამო პური, გახუხო და ახრაშუნო ისე, რომ ვერ მოგწვდეს ვერაფრის ხმა, დარჩე იმად რაც იყავი მარად და მარად, რაც იყო მამა, რაც იყო პაპა. არ ღირს დრო დაკარგოს  ადამიანმა დეკორატიული ხელოვნების კეთებაში.  მე არ მიღირს, მაქვს სერიოზული პროფესია და იმას მოვახმარ ამ დროს. აი მაგალითად, მე ვიცი რამდენიმე პოეტი, რომლებიც შესანიშნავი პოეტები არიან, მაგრამ ქარიყლაპიაა მათი პოეზია, არაფერს არ ცვლიან ისინი ჩვენს ირგვლივ, არადა თავის მოსაფხანი დრო არ აქვს თბილისში არტისტს არა თუ ბუტაფორიების შენების. – დილით გამოვედი სახლიდან, ბოსლისკენ მივდივდიოდი და და ბალახის წვერზე დაკიდებულ ნამში დავინახე საკუთარი დარდიანი თვალების ანარეკლი. – ცხადია, ეს პოეტური ხედვაცაა სამყაროსი და პოეზიაც ასეთი ლექსები, მაგრამ ამაზე მოცდენა მე პირადად ფუჭად მიმაჩნია.

ალექსანდრე დეკანოიძე: ახლა ახსენეთ სამომხმარებლო ხელოვნება, თქვენი ლექსები წაიკითხეს „სიტყვების“ მიერ  ორგანიზებულ საღამოზე „სამომხმარებლო სიტყვები“, მოგვეიყევით ამ პროექტზე.

ანდრო დადიანი: ხო, მე მაშინ არ ვიყავი თბილისში და მსახიობმა თემო რეხვიაშვილმა წაიკითხა ჩემი ტექსტები, „ლაივს“ კი ვუყურე. ტატო ჩანგელიამ მომწერა, გაგვეკეთებია ერთობლივი საღამო. მაშინ შევთავაზე, რომ დაგვერქმია ამ საღამოსთვის „სამომხმარებლო სიტყვები“ და გადაქცეულიყო ის მოძრაობად, რომელშიც ახალგაზრდა არტისტები ჩაერთვებოდნენ, პოეტები, მომღერლები, მხატვრები და ა.შ. ოღონდ ისინი, რომელთა პროდუქტიც მეტნაკლებად აქტუალურია და ეხება იმ გარემოს და პრობლემებს სადაც ჩვენი ყოველდღიურობა მიდის. ამ პროექტით  გვინდოდა ხელოვნებას როგორც სტიქიას ამოეხეთქა მოულოდნელად იმ ადგილებზე სადაც მას არ არავინ ელის, მივიწყებული რაიონების ბაზარში, რომელიმე სადარბაზოში, საავადმყოფოს ფოიეში, რომელიმე სადგურზე, სადაც რუტინაში ჩაფლული ადამიანები ეზიდებიან დაღლილ სხეულებს და ჰგონიათ, რომ ხელოვნება მხოლოდ ესთეტიკური ტკბობის საგანია და თითქოს ხელოვანები ძველ ენაზე ლაპარაკობენ. კაფკა ამბობს, წიგნი უნდა ჰგავდეს ცულს, რომელიც ჩვენს სულში გაყინულ ზღვას გააპობსო,  ეს შეგვიძლია განვაზოგადოთ და ვთქვათ, რომ ხელოვნება უნდა იყოს ასეთი. გვინდა მივიდეთ უიმედოდ დარჩენილ ადამიანებთან და ვუთხრათ, რომ ჩენც გვაწუხებს დაბალი ხელფასები, სოციალური უთანასწორობა, შერჩევითი სამართალი, კორუფცია, ჩენც გვესობა კაპიტალიზმის ეკლები კანში და წელში გვხრის. აღვაგზნოთ ერთმანეთი და წყალი შევუყენოთ უმოქმედო დესტრუქციულ მთავრობას და უსინდისო, სასულიერო პირებს. კიდევ ერთი, მგონია, შედეგს ვერ მოიტანს პოეტი, რომელიც გაჭირვებულ ადამიანთან მიდის, ესაუბრება იმაზე, რომ უნდა იბრძოლოს და თავად ამაში ფულს იღებს. ასეთი უსინდისოები ბლომად გვყავს ჩვენ ოპოზიციურ პარტიებში. არტისტი უნდა იყოს მესამე და აუცილებლად ოპოზიციური ძალა, მესამე ფრთა, ოპოზიციის ოპოზიცია.

ალექსანდრე დეკანოიძე: ძალიან გაგვიგრძელდა საუბარი, უახლოეს გეგმებზე გვითხარით.

ანდრო დადიანი: ისე არ მიყვარს ვირტი, მიჯობს უსასრულოდ ვილაპარაკოთ (იცინის). ამ დღეებში გამოვიდა „ინდიგო“ სადაც გიორგი შონიასთან და ტატო ჩანგელიასთან ერთად ჩემი ლექსიცაა, „პოსტაპოკალიფსური ლოცვა“. როგორც ვიცი ნოემბერში დაიბეჭდება ჟურნალ „არილში“ რამდენიმე ლექსი. 10 ნოემბერს კი ტრანსგენდერთა ხსოვნის ნაციონალურ დღეს იქნება პერფორმანსის „უფრო სქელი კანი“ ვიდეო ვერსიის საჯარო პრეზენტაცია, ამავე დღეს იქნება ახალი პერფორმანსი რომლის სამუშაო სათაურია „შემოდგომის ყვავილები“, სადაც მონაწილეობას ღებულობს ტრანსგენდერი ქალი მარია კასენკო. გული მწყდება, რომ მე ვერ დავესწრები ამ წარმოდგენას, მაგრამ ჩემი დამხმარე ადამიანები გაუძღვებიან ყველაფერს.

ალექსანდრე დეკანოიძე: მადლობა, რომ გამონახეთ სასაუბროდ დრო, წარმატებებს გისურვებთ “სიტყვები”.

ანდრო დადიანი: გმადლობთ ყურადღებისთვის, მადლობა გადაცემისთვის რომელიც წინა პერფორმანსს მიეძღვნა და თქვენც გისურვებთ წარმატებებს.

გამოქვეყნდა ”სიყვებზე”
2017 წ.

Home   Project   Poetry   Visual art   Texts   About