მე ვიქნები პირველი, ვინც რწყევით მოკვდება

გული მერევა!
გული მერევა!
დედა დამფარე შენს ზურგსუკან ან ისევ შენში გადამმალე.
დამიცავი ტანს მოდებული სიბრმავისგან,
პოლიციელის ხელკეტისგან.

რა საჭიროა სიცოცხლე თუ ვერ დავიცავთ.
არადა, ვისღა აქვს ძალა, წყალი ღვინოდ გადააქციოს.
სისხლი ახმება მიწას
და ასე ყვავის ახლა ჩვენში მინდვრები.
კომბოსტოსა და ვაშლის ბაღები უნდა გადავწვათ,
ფრთები შევუკრათ წეროებსა და გაშლილ საშოებს,
სამშობიაროს შევუყენოთ მდინარეები და
ვიყოთ ასე, ვიდრე ვიქნებით.

რა საჭიროა სიცოცხლე თუ ვერ დავიცავთ?!

ამოგეკერა საშო ან ჩამოგეხრჩვე ჩემსავ ჭიპლარზე
თუკი არ გქონდა დედობის ძალა.
ამოეჭედებინა ის ებრაელი ქალწულს ბაგაში
და ამოეჭამათ დამშეულ ვირთხებს,
თუკი ღმერთობას ერთხელ მაინც ვერ გამიწევდა.
ვინ დამიფაროს მფარველისაგან?
რად მიილია,
სად დაილია მთვარე,
რომ მკრთალი შუქი მაინც მოჰფენოდა ამ უსამართლობას?

ახლა როცა ბედი თევზივით ხელიდან დაგვისხლტა და
მის ბადეში მოგვიქცია უიმედობამ,
ახლა როცა შენი შვილი მქვია და
ვერსად წაუხვალ ამ რეალობას
მაპატიე, რომ თავს ვერ ვიცავ,
აპატიე პოლიციას რომ ვერ დამიცავს.
თავს აპატიე რომ შენი შვილი ვარ და
თუ ვერ მიხსნი დრაკონებისგან შენში მაინც შემომაბრუნე.

გული მერევა
მე ვიქნები პირველი, ვინც რწყევით მოკვდება
გული მერევა
დედა დამიცავი!
დამიცავი თორე შვილს მოგიკლავ!
პირს მოვკუმავ და სიცოცხლეს გადავყლაპავ!

დიტო ზაალიშვილის ილუსტრაცია
გამოქვეყნდა არტპორტალზე demo.ge
28.08.2017

სხვა ლექსები

Home   Project   Poetry   Visual art   Texts   About