დავითს

ჩემი ჰონორარი იმდენია,
რომ ერთი ქუდიც არ შემიძლია ვიყიდო ამ ზამთარში.
არადა როგორ გამახარებდა ისეთი ქუდი,
ახლა მეტროში გოგოს რომ ეფარა,
მომწვანო ქუდი,
ბაცი ყვითელი პომპონჩიკებით,
ერთი თავზე და ორიც გრძელ ყურებზე
ფორთოხლებივით დაკიდებული.
მინდოდა გამეჩერებინა და მეკითხა,
– სად იყიდეთ ან სად მოაქსოვინეთ-მეთქი?
და წინ წადგმული ფეხი ჰაერში გამიქვავდა,
”ჰოროლანი” გამახსენდა
(ასე გამოთქვამს ჩემი პატარა დისშვილი ამ სიტყვას).

მეგობრის სპექტაკლის პოსტერია: ”გააპროტესტე შიმშილი!”.
ვაპროტესტებ შიმშილს!
მთელი ხმით ვაპროტესტებ შიმშილს!
ვაპროტესტებ ამ უდროო ზამთარს,
უქუდობას,
ყინვით მოჭირხლულ ცხვირს და ყურებს,
თვალებში ყვითლად ანთებულ ბოტკინს,
ავადმყოფობაში მარტოობის შიშს
და აფთიაქში დაანგარიშებულ რეცეპტის ფურცელს,
რომელიც ხუთასს ლარს უკაკუნებს.

ოცდაათს მიღწეულ ბიჭს პომპონჩიკებიანი ქუდი მინდა,
მიწას ვარ მიბმული დიდი ზომის სამხედრო ბათინკებით,
ჩემი ჰონორარი ადრეული ზამთრის კომუნალურებსაც ვერ წვდება.
შეყვარებული კი იღვიძებს და მეუბნება
– მესიზმრა, ბანანს ვფცქვნიდი
და შიგნიდან ბანანის ნაცვლად ყვითელი თუთიყუშები ამოფრინდნენ.

– ჰოდა ასე ჩემო შეყვარებულო,
როგორც კი ფულს მოვიგდებ ხელში
შენგან სიზმრებს ვიყიდი,
კრებულს გამოვუშვებ
და დავივიწყოთ მერე გაზის ეკონომია,
ორი საბანი და ზემოდან პლედი,
ბარიერებად რომ გვექცა საწოლში
ერთმანეთთან მისაახლოებლად.

 

 

As Soon as I Make Some Money, I’ll Buy Dreams from You, My Love

To David

My honorarium isn’t even enough
to afford a winter hat.
How happy I would be with the hat a girl on the subway was wearing,
a greenish one,
with pale yellow pom poms hanging—
one on top and two on long flaps,
like little oranges.
I wanted to stop her and ask
where she’d bought it, or if she’d knitted it herself.
But my foot, stepping forward, froze mid-air:
“honolaliu”[1]—I remembered.
(That’s how my niece pronounces the word.)
Here’s a poster for my friend’s play: “Protest Hunger!”
I protest hunger!
With all my voice, I protest hunger!
I protest this untimely winter,
this hatlessness,
my nose and ears stiffened from frost,
Botkin’s disease—blazing yellow in my eyes,
the fear of loneliness in illness,
and a drugstore receipt—calculated carefully—
nearing two hundred dollars.

I’m a thirty-year-old boy wishing I had a hat with pompoms.
I’m tethered to the ground in my oversized military boots.
My honorarium doesn’t even cover early winter bills.
And my love wakes up, telling me,
“I dreamed I was peeling a banana,
and yellow parrots flew out instead of banana pulp.”

So, as soon as I make some money,
I’ll buy dreams from you, my love.
I’ll publish a collection of poems,
and then, let’s forget about saving on gas,
two blankets and an extra robe on top
that became walls in bed,
preventing us from getting closer.

 

[1] A childish version of saying “honorarium.”

translated by Inga Zhghenty 

 

სხვა ლექსები

Home   Project   Poetry   Visual art   Texts   About