დავითს
ჩემი ჰონორარი იმდენია,
რომ ერთი ქუდიც არ შემიძლია ვიყიდო ამ ზამთარში.
არადა როგორ გამახარებდა ისეთი ქუდი,
ახლა მეტროში გოგოს რომ ეფარა,
მომწვანო ქუდი,
ბაცი ყვითელი პომპონჩიკებით,
ერთი თავზე და ორიც გრძელ ყურებზე
ფორთოხლებივით დაკიდებული.
მინდოდა გამეჩერებინა და მეკითხა,
– სად იყიდეთ ან სად მოაქსოვინეთ-მეთქი?
და წინ წადგმული ფეხი ჰაერში გამიქვავდა,
”ჰოროლანი” გამახსენდა
(ასე გამოთქვამს ჩემი პატარა დისშვილი ამ სიტყვას).
მეგობრის სპექტაკლის პოსტერია: ”გააპროტესტე შიმშილი!”.
ვაპროტესტებ შიმშილს!
მთელი ხმით ვაპროტესტებ შიმშილს!
ვაპროტესტებ ამ უდროო ზამთარს,
უქუდობას,
ყინვით მოჭირხლულ ცხვირს და ყურებს,
თვალებში ყვითლად ანთებულ ბოტკინს,
ავადმყოფობაში მარტოობის შიშს
და აფთიაქში დაანგარიშებულ რეცეპტის ფურცელს,
რომელიც ხუთასს ლარს უკაკუნებს.
ოცდაათს მიღწეულ ბიჭს პომპონჩიკებიანი ქუდი მინდა,
მიწას ვარ მიბმული დიდი ზომის სამხედრო ბათინკებით,
ჩემი ჰონორარი ადრეული ზამთრის კომუნალურებსაც ვერ წვდება.
შეყვარებული კი იღვიძებს და მეუბნება
– მესიზმრა, ბანანს ვფცქვნიდი
და შიგნიდან ბანანის ნაცვლად ყვითელი თუთიყუშები ამოფრინდნენ.
– ჰოდა ასე ჩემო შეყვარებულო,
როგორც კი ფულს მოვიგდებ ხელში
შენგან სიზმრებს ვიყიდი,
კრებულს გამოვუშვებ
და დავივიწყოთ მერე გაზის ეკონომია,
ორი საბანი და ზემოდან პლედი,
ბარიერებად რომ გვექცა საწოლში
ერთმანეთთან მისაახლოებლად.