The Redemption of Dreams
                 
                                                                            A Poem for the Reader’s Voice

 

 

Give me a jaw to cut,
Give me a jaw to cut.
Come here and speak to me,
Come here and then speak.
There was a kind of tour,
I was on the stairs again—
think it was in Gurjaani,
Don’t exactly know,
Don’t exactly remember.
There was smoke all around,
And in the end someone said  

the environment in Sighnaghi was terribly polluted,
and the paint didn’t stick to the wall
when they’d been painting the banisters the day before.

As if!
And, however, I heard he’d said Telavi.
And “Oh no, you mean Telavi?” I replied.
And he started arguing with me over it.
He argued with me so, so fiercely that…
I kept on explaining, with confidence,
how rude he was.
It was dark,
I thought it was a man
but it turned out to be a woman
with different-sized gold and
blue shadows on her eyelids,
wearing wonderful beads on her neck
(“wonderful” has to be in quotation marks, though).

We were taken there,
and my father was there too—
my big and loving father.
We all took off our clothes,
and it felt completely natural.
(My father was grand and proud.)
We walked from one bathhouse to another,
between the steamed-up walls.
The spaces couldn’t be distinguished from one another.
Everyone had left,
just my father and I remained.
And my father was too big then,

though no taller than five foot six…

I saw the children’s bathhouses were very deep,
all in a kind of casino decor
with massive wooden staircases,
green carpets, and golden chandeliers.
The space was immense and kept getting deeper and bigger,
bigger and deeper,
deeper and bigger,
bigger and deeper,
in its own way, it was so beautiful too—
like a doubting Jew.
I wanted to take a photo at the moment
but couldn’t take my hands off the banisters.
I was so scared,
and I was so dizzy—
Goderdzi,
Goderdzi,
I was calling my father.
I thought I’d fall into an abyss,
everything would shatter all at once on those stairs—
and there were so many stairs.

There they were…

My father was shouting at me fiercely:
“Give me your jaw to shatter,
a jaw—to shatter.”
I took out my phone for a photo
and put my bag in the middle of the stairs.
Then someone from the staff passed by, telling me:
“Sir, seems like you’re not really enjoying it here.
Maybe you think you want to leave?
Are you feeling unwell?”
And I felt like I was “as if.”
However, I wasn’t feeling that terrible—

but can’t say I was fine either,
felt neither good nor bad.
I felt somewhat strange,
maybe I wasn’t there at all.
So I told him I wanted to go down,
but, so afraid of those stairs,
I couldn’t move.

My father kept screaming from the back:
“Give me your jaw to shatter,
a jaw to shatter.”
I was asking if she was afraid of my punishing father.
I don’t know.
I don’t know.
She responded as if thick-headed,
yet still she helped me climb a bit higher.

And all these floors were completely functionless—
dentil arches of towering and heaven-high cathedrals,
studded with phallic columns and mirrors,
intersecting with one another,
reflecting one another,
as if creating one whole endless space,
as if nothing else existed around.

I awkwardly fixed my dress
that had appeared on me out of nowhere,
(the maroon one I’d worn at the performance).

This velvet suffocated me,
clung to me,
and tightened around my neck.
And I looked only downward,
only downward because just down there were those children’s bathhouses
that seemed like they ejected some smell.

And my father came after me, driven by the urge to fuck me.
(My father was as big as fear.)
And I barked at him with my eyes between his legs.
I barked and barked,
barked and barked.
He was dragging it, a big and erect one,

like a horse, across steamed tiles.
And right at the moment they all stormed in—
the flaming angels out of Sodom:
Tamara Chumashvili and Tamar Jijelava.

Oh God,
Oh God,
Oh God—
“What’s the second girl doing here?” I kept saying.
Oh God, everything is so, so slippery.
Afraid they’d fall into the hot baths,

I stood there, gripping the banisters with my hand, yelling out,
and they all started talking to us:
“Oh God! We promised to invite you somewhere in our previous dream,

didn’t we?
So, now we’re inviting you.” 

And I said, “Okay,”
And ran toward him to embrace, and my arms filled with emptiness.
And I kept thinking:
What the hell is this?
What’s this?
What kind of dream did I have?
What kind of dream is this?
What obscenity is this?
“I’ll go to the priest tomorrow to order a memorial service,” I thought.

I woke up at the very moment

when it all played out to “The Winner Takes It All,”

a cover by Kazela, I think.

I was humming it still, as I rose from the dream.

 

Note: In Dante Alighieri’s Divine Comedy, Kazela is Dante’s friend, a composer and master of musical instruments. Dante encounters him in Purgatory, and when he runs toward him with open arms, the arms meet emptiness.

——————–

 

 

                                                                                                            ლექსი მკითხველის ხმისთვის

 

ყბა მომე დასაჭრელად
მომე ყბა დასაჭრელად
მოდი და მელაპარაკე
მოდი და მერე მლაპარაკე

რაღაც გასტროლი იყო
ისევ კიბეებზე ვიყავი
მგონი გურჯაანში
ზზუსტად არც ვიცი
ზზუსტად არც მახსოვს
გარშემო სულ კვამლი იდგა
და მერე ბოლოს ვიღაცა ამბობდა
სიღნაღში გარემო საშინლადაა დაბინძურებულიო
გუშინ მოაჯირს ვღებავდით
და საღებავი არ მიიკარაო

თითქოს!

და მე რატომღაც გავიგე რო თელავი თქვა
და ვაიმე თელავში-მეთქი?
და ამაზე ჩხუბი დამიწყო
ისე მეჩხუბა
ისე მეჩხუბა რო…
და მე ძაან თავდაჯერებულად ვუხსნიდი
როგორი უზრდელი იყო

და ბნელოდა
და კაცი მეგონა
და ცოტა განათდა
და აღმოჩნდა ქალი იყო
თვალებზე ესვა ოქროსფერი
და ცისფერი ჩრდილები სხვადასხვა ზომით
და რაღაც მძივები ეკიდა კიდე საოცარი
(საოცარი ბრჭყალებში ოღონდ)
და წაგვიყვანეს იქ
და მამაჩემიც იქ იყო
დიდი და მოსიყვარულე მამაჩემი
ტანსაცმელი გავიხადეთ ყველამ
და ძაან ჩვეულებრივი იყო ეს ამბავი
(დიდი და გოროზი იყო მამაჩემი)
დავდიოდით ერთი აბაზანიდან მეორეში
დაორთქლილ კედლებს შორის
სივრცეები არ ირჩეოდა ერთმანეთისგან და
უფრო და უფრო ქვემოთ ჩავდიოდით
და სხვები წავიდნენ ვაფშე და
მარტო მე და მამაჩემი დავრჩით
და იმხელა იყო იმ წუთას მამაჩემი
მეტრი და სამოცდაათი მამაჩემი…

დავინახე რო ძაან ღრმად იყო საბავშვო აბანოები
და სულ კაზინოს ესთეტიკით
მასიური ხის კიბეებით
მწვანე ხალიჩებით და ოქროსფერი ჭაღებით
უშველებელი სივრცე იყო რომელიც უფროდაუფრო
ღრმავდებოდა და დიდდებოდა დიდდებოდა და ღრმავდებოდა და ღრმავდებოდა და დიდდებოდა და დიდდებოდა ღრმავდებოდა და თან ძაან ლმაზი იყო
რაღაცნაირად ურწმუნო ებრაელივით
მომინდა იმ წამს სურათი გადამეღო
მარა მოაჯირს ხელს ვერ ვუშვებდი
და ისე მეშინოდა
და ისე მეხვეოდა თავბრუ
გოდერძი
გოდერძი-თქო
მამაჩემს გავძახოდი
მეგონა გადავიჩეხებოდი
და ყველაფერი დამემსხვრეოდა ერთიანად იმ კიბეებზე
და იმდენი კიბე იყო თან…

მამაჩემი მრისხანედ მომძახოდა
მომე ყბა დასაჩეხად
ყბა მომე დასაჩეხად
და ამოვიღე მობილური გადასაღებად
და ჩანთა შუა კიბეზე დავდე
და ვიღაც პერსონალმა გამოიარა
და მეუბნება
ბატონო მგონი ძალიან არ გსიამოვნებთ აქ ყოფნა
და იქნებ წასულიყავით
ცუდად ხომ არ ხართო
და მე ვიყავი როგორც სიტყვა
„თ ი თ ქ ო ს“
და თითქოს არაფრით არ ვიყავი ძალიან ცუდად
და კარგად-თქო რო ვთქვა
არც კარგად
არც ცუდად
რაღაცნაირად ვიყავი
იქნებ არც ვიყავი საერთდ
ჰოდა ვუთხარი
ქვემოთ მინდა ჩასვლა-თქო
და ამ კიბეების ისე მეშინია-თქო რო
ადგილიდან ვერ ვიძვრი-თქო
მამაჩემი მომძახოდა
მომე ყბა დასაჩეხად
ყბა მომე დასაჩეხადო
თქვენ არ გეშინიათ დამსჯელი მამაჩემის – მეთქი – ვეკითხები
არ ვიციო
რა ვიციო
რაღაცნაირად ხისთავიანივით მპასუხობს
და თან მეხმარება ცოტა ზემოთ ასვლაში
ხოდა ეს ამდენი სართული სრულიად უფუნქციო იყო
აზიდული
მაღალი ტაძრების
ფალიკური ბოძებით
სარკეებით მოჭედილი თაღების ქონგურები
ერთმანეთს კვეთდნენ
და ერთმანეთს ირეკლავდნენ
და ერთიან უსასრულო სივრცეს ქმნიდნენ თითქოს და
თითქოს არაფერი იყოს ირგვლივ
კაბას ვისწორებ უხერხულად
საიდანღაც ტანზე გაჩენილს
(პერფორმანსზე რომ მეცვა იმ შინდისფერს კაბას)
და მხუთავს
და მეტმასნება ეს ბარხატი
და ყელში მიჭერს
და მარტო ქვემოთ ვიყურები
მარტო ქვემოთ ვიყურები იმიტო რო მარტო ქვემოთ იყო ის საბავშო აბანოები
და სუნი ამოდიოდა თითქოს
და მამაჩემი გამოვარდა და მომდევდა გასაჟიმად
(შიშივით დიდი იყო მამაჩემი)
და მე თვალებით ვუყეფდი ფეხებშუა
ვუყეფდი და ვუყეფდი
ვუყეფდი და ვუყეფდი
დაორთქლილ მეტლახზე მოათრევდა ცხენივით
დიდსა და აბრიქებულს
და ამ დროს შემოცივდნენ
სოდომიდან გამოსული აალებული ანგელოზები
თამარა ჩუმაშვილი და თამარ ჯიჯელავა

ვაიმე
ვაიმე
ვაიმე
ეს მეორე გოგო რა შუაშია-თქო თან ვიძახდი
და ვაიმე ყველაფერი ისე სრიალებს თან, ისე სრიალებს
მეშინია არ გადავარდნენ ცხელ აბანოებში
მოაჯირზე ხელჩაჭიდებული ვდგავარ ასე და გავყვირივარ და

ვაიმეო, ჩვენ წინა სიზმარში ხო დაგპირდით
სადმე დაგპატიჟებთო- მეუბნებიან –
ხოდა გპატიჟებთო

და მე – კაი-თქო – ვუთხარი
და ჩასახუტებლად გავვარდი მისკენ და მკლავები სიცარიელიელემ ამივსო
და ვფიქრობდი
ეს რა ჯანდაბაა-თქო
ეს რაა-თქო
ხვალვე წავალ და პარაკლისს შევუკვეთავ მამაოს-თქო
ეს რა დამესიზმრა-თქო
ეს რა სიზმარია-თქო
რა უხამსობაა-თქო
და გამეღვიძა მაშინ

ა, და ამ ყველაფერს ფონად ედო ”The winner takes it all”
კაზელას* ქავერი
მგონი
და რო გამეღვიძა მაგას ვღიღინებდი

შენიშვნა: – კაზელა – ”ღვთაებრივი კომედია”-ში დანტე ალიგიერის მეგობარია, კომპოზიტორი, საკრავების ოსტატი. დანტე განსაწმენდელში ხვდება მეგობარს, მისკენ მოსახვევად ხელგაწვდილი გაემართება და მკალავები სიცარიელეს ხვდება.

*  ლექსი მკითხველის ხმისთვის, ლექსის მუსიკაში ახალი შრეების ძიების მცდელობაა. ხმის შესაძლებლობების, – ტემბრის, ტემპის, მახვილების, დინამიური ნიშნების, რეგისრების თავისუფალი ლექსის გამომსახველ ნიუანსებად გამოცხადებაა. მინდა მკითხველი საკუთარ ხმის ჟღერადობით გაერთოს, ტექსტს სტრუქტურულად ისე მიუდგეს, როგორც საოპერო არიას. გამოიყენოს ბეჭვდის დროს მითითებული მახვილები, შრიფტების მონაცვლეობა და უსმინოს ხმას, თუნდაც შინაარსის გარეშე, ისე, როგორც უცხო ენაზე მოსაუბრე ქალაქს, გლოსოლალიებს და ამ ინტონაციებში იგრძნოს ლექსის ჰარმონიაში საკუთარი ხმის განახლება და როლი.

---

შენიშვნა: – კაზელა – ”ღვთაებრივი კომედია”-ში დანტე ალიგიერის მეგობარია, კომპოზიტორი, საკრავების ოსტატი. დანტე განსაწმენდელში ხვდება მეგობარს, მისკენ მოსახვევად ხელგაწვდილი გაემართება და მკალავები სიცარიელეს ხვდება.

 

გამოქვეყნებულია 1 TV ”ელექრტოლიტზე”

სხვა ლექსები

Home   Project   Poetry   Visual art   Texts   About