ანდრო დადიანი, ხელოვანი ჟანგიანი იარაღით (ინტერვიუ)

ამბობენ, ადამიანი პოლიტიკური ცხოველია და ვინც ცდილობს არ იყოს პოლიტიკური მარტო ცხოველი რჩებაო. პარტიული ჯერ არა ვარ და პოლიტიკური ცხადია კი. მომავალი წარსულის ინაუგურაციიდან არ იბადება, სანამ დღეში ერთი რაღაცის შეცვლას მაინც ითხოვს ადამიანი ცოცხალია, აქედან გამოდის, რომ განვითარება როგორც სიცოცხლის ექვივალენტი უარყოფაშია და ეს იმთავითვე პოლიტიკური პროცესია. Continue reading ანდრო დადიანი, ხელოვანი ჟანგიანი იარაღით (ინტერვიუ)

*** (მე ვარ კაცი, ვისაც…)

მე ვარ კაცი, ვისაც კვირაში რამდენჯერმე მოსდის წერილი
“ფუ, შენ რა დასაბადებელი იყავი შენი დედაც მოვტყან!”
ეს დაიწყო აგერ ოცდაათი წელია და დღემდე გრძელდება. Continue reading *** (მე ვარ კაცი, ვისაც…)

* * * (ჩემს წინა სკამზე…)

ჩემს წინა სკამზე,
დედის კალთაში,
11-12 წლის იჯდა გოგო,
ოთხი საათი ერთად ვმგზავრობდით,
დაორთქლილ ფანჯარაზე გულებს ხაზავდა… Continue reading * * * (ჩემს წინა სკამზე…)

* * * untitled / Performance

when you are told that you are old enough, you can no longer act like a child, When you are forced to get rid of femininity, act like a man. როცა გეუბნბეიან, რომ უკვე დიდი ხარ, აღარ შეიძლება ბავშვურად მოიქცე, როცა გაიძულებენ მოიშორო ფემინურობა და იყო კაცურიკაცი. VIDEO  Home   Project   Poetry   Visual art   Texts   About Continue reading * * * untitled / Performance

პასპორტი – მიხეილ ჩარკვიანი, ანდრო დადიანი

ისეც ნუ მიმიღებთ, თითქოს მე არ ვიცოდე რას ნიშნავს სახელმწიფოსთვის პასპორტი. ყველაფერი მესმის და გასაგებია… Continue reading პასპორტი – მიხეილ ჩარკვიანი, ანდრო დადიანი

ბედნიერება NH2 (პიესა ხმებისთვის) – დავით ხორბალაძე, ანდრო დადიანი

ვტივტივებ ახლა ‘’ვრცელ, ცარიელ ზღვაში’’.
მოგონებები და სურვილები ცას შეერია.
ცა ატალახდა. Continue reading ბედნიერება NH2 (პიესა ხმებისთვის) – დავით ხორბალაძე, ანდრო დადიანი