ჩემს წინა სკამზე,
დედის კალთაში,
11-12 წლის იჯდა გოგო,
ოთხი საათი ერთად ვმგზავრობდით,
დაორთქლილ ფანჯარაზე გულებს ხაზავდა,
იცვარებოდა მინა და წვეთ-წვეთ ჩამოქცა ის ნახატები,
მერე მტრედის ფეხი, – მშვიდობის ნიშნად
ჩამოიშალა ისიც ცხადია.
ერთიდაიგივე…
ერთიდაიგივე…
ასე გავიდა დღის მესამედი.
ჩაძინებული დედის კალთიდან,
ბავშვი ხატავდა თავის სურვილებს ორთქლიან მინაზე,
იაფ მარშუტში ჩაჭედილები,
ჩვენ მივდიოდით ახალგორისკენ.