უილიამ ბეროუზი, “შიშველი საუზმე”
მთარგმნელი ლელა ფიროსმანიშვილი
სიმოპათების (სიმოპათი მოქალაქეა, რომელსაც თავი მუდამ მაიმუნად ან სხვა მაიმუნისებრად მიაჩნია. ეს აშლილობა დამახასიათებელია ჯარისთვის და დემობილიზაციის შემდეგ იკურნება)
ჯგრო ჭაღებს, აივნებსა და ხეებს ესევა.
კონწიალობენ,
ღნავიან,
გამვლელებს ზემოდან აშარდავენ, აქაქებენ.
ამოკით შეპყრობილები ჭენებ-ჭენებით სადღაც მიქრიან და გზად ყველას თავაებს აჭრიან.
ტუჩებზე მკრთალი ღიმილი აფენიათ,
მინაზებულ სახეებზე აწერიათ,
მათი გონება სადღაც შორს ქრის…
მოქალაქეები ბენტ-უტოტის საწყის სტადიაში ხელს უჭერენ თავიანთ პენისებს და დახმარებას ტურისტებს თხოვენ….
არაბი მეამბოხეები ნერვიულობისგან იკრუნჩხებიან და გნიასობენ ასაჭურისებენ. ფატრავენ და ცეცხლს უკიდებენ.
სტრიპტიზიორი ბიჭები ყველაფერთან ერთად კანსაც იხდიან
და შინაგან ორგანოებს იშველიებენ,
ქალები მუტელში რამდენიმე მოჭრილ ფალოსს იკვეხებენ, თეძოებს აქნევენ ,
ტრაკებს ათახთახებენ და გენიტალიებს თავიანთ რჩეულებს ესვრიან…
რელიგიური ფანატიკოსები ბრბოს წინაშე ქადაგებენ,
ვეტმფრენებიდან უაზროწარწერებიან ქვის ფილებს ისვრიან…
კაცი ლეოპარდები ადამიანებს
რკინის ბრჭყალებით ფატრავენ,
ხავიან და ხრუტუნებენ…
კვაკიუტლის კაციჭამიების საზოგადოების განდობილნი გამვლელებს ცხვირსა და ყურებს რიტუალურად აგლეჯენ…
კოპროფაგი ითხოვს თეფშს,
ზედ აჯვამს
და მძღნერს ჭამს,
თან აღტაცებას ვერ მალავს: –
აუ, რა ნოყიერია.