უკვე რა ხანია თავზე ვერ ვსაუბრობ,
მეტაფორების გარეშე ხომ თითქმის საერთოდ
ცაზე ყრანტალებენ ყვავები
-სევდის სამრეკლო.
“მარგალიტები მოხვეული ყელზე სამწყება”,
პალმის რტოები დაფენილი
დარდის დარდისთვის,
მხრებზე მაყრია
თოვლი, მოთოვლილი
შარშან ზამთრისთვის,
გარდა გლოვისა შემიძლია უკვე მეტი, აღარაფერი,
ლურჯის და წითლის შეღამებით რასაც ვიღებდით, ჩემი ფერია
აღარ მფენია შენი მკერდი, შენი მკლავები,
რახანი არის აღარ მფენია,
ვერ გეწევი და წერილები ჩამავალ მზეზე
შენკენ და შენკენ ხის ჩრდილებივით იკვალებიან.

ვიხსენებ ჩემს ძმას, დიდ წვიმაში,
რომ მოიტანა
სოფლის დანგრეულ ტაძრიდან გამსკდარი ჯვარცმა,
ძლივს ჩამოვხსენით გადაკოჭილი მანქანიდან და
მთელი ოჯახი მივასვენებდით სველ იესოს სადარბაზოში
მე ვეხებოდი მის წვრილ ტერფებს,
მის თხელ მკლავებს,
მის დამდნარ თითებს
და მაგონებდა არყოფნისკენ გადავარცხნილ შენს შეთხელებულ თმებს
იმ სილუჯიდან ჩამოიღვარა ელეგიების გარდაცვალება
დაგვალვულ გზაზე ფეხმძიმე ქალი იწვა და 
კვნესით ვირთხებს ბადებდა, 
ქუჩებს კაწრავდნენ სისხლიანი სველი მუცლები და 
ხრიალებდა გამხმარი მიწა დინამიკებში

*  *  *

For such a long time I have been unable to speak about myself
Without metaphors, apparently, like a group of
Crows cawing at the sky
– A spire of sadness,
Strings of pearls coiled three times around a neck
Palm boughs splayed
Sorrow for sorrow’s sake
Snow lying across shoulders, settled snow,
From last year’s winter
Without grief it is possible for me to do no more, nothing,
With nightfalls of blue and red that we took, those are my colours,
Your chest, your arms, no longer blanket me
For such a long time I have no longer been shrouded by you,
I can’t reach you, and letters about the setting sun
To you, to you, trace the path of trees, like shadows.

I recall my brother, in a great rainstorm,
A rainstorm that took
The broken cross from the village’s ruined church,
We could barely get it down, trussed it to the car’s roof rack and,
The whole family bore the sodden Jesus into the hallway,
I touched his delicate instep,
His skinny arms,
His fused fingers,
It reminded me of your thinning hair, combed
Nearly to nothingness.
From that deep blue poured a death of elegies
On the parched road a woman, heavily pregnant,
Lay down with a groan and gave birth to rats;
They clawed at the street, their bloody and soaked bellies,
And the dry earth crackled in stereo.