The Worker is a series of performances that started in 2020 and was supposed to end during the election period, 2024. The full version of the piece would include 48 chapters but halted after chapter 6 due to financial issues.
The working process and the culmination of the performance had to be the following:
One time per month, the artist would visit different parts of Georgia, including occupied Abkhazia and South Ossetia. The Performer would partake in various tasks connected to people, nature, or infrastructure. Each video of the performance would be a message from the author, metaphorical letters, about where we are and where the artist feels we should be going. After a few months of working, civil solidarity awakens in the artist, which sometimes strips the author of their traditional role. The artist takes the place of reality with art and merges so seamlessly with chores and tasks that it becomes hard to distinguish which parts of the work are artistic or civil acts. Through this process, the work erases the boundaries between art and politics and creates art that is not a hedonist object of bourgeoise admiration but a life-defining political act.
Artist approaches elections in 2024 physically harmed and tired. From 48 fragments of work, like mosaics, comes out the social landscape, like a geopolitical jail. Outcoming image thus brings the inevitability of change, and the artist decides to run in elections. Running for political power happens exaggeratedly and becomes satirical and carnivalesque (as Bakhtin says, freedom gained through carnival). This culmination is laughing at reality while concurrently avoiding pathos while naming it.
In the pre-election period, half-naked, feminine photos of Andro Dadiani would appear on the street billboards in a royal cape. Through this image, the artist denies the traditional masculinity in politics and implies the necessity of mental rejuvenation. The slogan for the elections would likely be unspoken work. To enhance this idea, in the performance videos, Andro Dadiani is silent. The work becomes their words. The election program would consist of utopic, anarchist and leftist–social ideas. The program would include fragments from Republic, chapter VI by Plato. The candidate states that the state is barbaric, stealing from us year by year and becoming more powerful to suppress us further. Because of this, after elections, a civil parliament would form as a consulting coordinating political body, which will start slowly dismantling the state and move towards collective governing. Future governing texts will collaborate with anarchists, philosophers, politicians, sociologists, and ideological text of new model of building life would be published like an artistic text, a manifesto.
The candidate will start conversations about the disappearance of banknotes, naming coordinators of different fields, like Shadow cabinet, and the process will slowly turn from absurdity into a mystical, religious one. During this period, the artist would legally establish a political party. Even if 200-250 people vote for the candidate, this could be an action against an oppressive state in the metaphorical battle and reinforce the power of art.
The finished work presentation would consist of 48 monitors each for every chapter. Some chapters could display a single photo. For further documentation, the exposition would include the artist’s costume and different visual and writing materials.
პერფორმერი ყოველ თვე ივლის ქვეყნის სხვადასხვა კუთხეებში, მათ შორის ოკუპირებულ აფხაზეთსა და ოსეთში. ხელოვანი ჩაერთვება სხვადასხვა სამუშაოებში, რომლებიც იქნება დაკავშირებული ადამიანებთან, ბუნებასთან თუ ინფრასტრუქტურასთან. თითოეული ეს ვიდეო იქნება ავტორის გზავნილები, ღია ბარათები მეტაფორებით, იმის შესახებ თუ სად ვართ და საით უნდა წასვლა ხელოვანს. რამდენიმე თვიანი მუშაობის შემდეგ, ხელოვანში გაიღვიძებს გარდაუვალი სამოქალაქო სოლიდარობა, რომელიც მას რიგ შემთხვევებში საკუთარი ტრადიციული როლის განცდას აკარგიებს. პერფორმერი ხელოვნებით იკავებს რელობის ადგილს და ისე შეუმჩნევლად გადადის ყოფით რუტინაში და უბრუნდება ხელოვნებას, რომ ჭირს მის ქმედებაში გაცალკევება იმის, რა არის არტისტული აქტი და რა სამოქალაქო. ამით ნაწარმოები ზღვარს შლის ცხოვრებას, ხელოვნებასა და პოლიტიკას შორის და ქმნის ხელოვნებას, რომელიც ბურჟუაზიული ტკბობის საგანი კი არაა, სასიცოცხლო მნიშვნელობისაა და პოლიტიკური აქტია.
2024 წლის არჩევნებთან ხელოვანი ფიზიკურად დაზიანებული და ქანცგაწყვეტილი მივა. ნამუშევრის 48 ფრაგმენტიდასგან, როგორც მოზაიკის ფილებისგან, გამოიკვეთება სოციალური ლანდშაფტი როგორც გეოპოლიტიკური ციხე. დანახული სურათი ხელოვანში მიზეზშედეგობრივად დააყენებს მნიშვნელოვანი ცვლილებების აუცილებლობას და გადაწყვეტს კენჭი იყაროს არჩევნებში. კენჭის ყრის იდეა განხორციელდება ისე უტრირებულად, რომ სატირულ, კარნავალურ სახეს მიიღებს (და როგორც ბახტინი ამბობს, ეს იქნება „კარნავალური ფორმით მიღწეული თავისუფლება“). ნამუშევრის ამგვარი ფინალი ერთის მხრივ რეალობის დაცინვა იქნება, მეორეს მხრივ რეალობაზე სახელდებისას პათოსისგან თავის არიდების გზა.
წინასაარჩევნოდ ქუჩებში ბილბორდებზე იქნება ანდრო დადიანის ფემინური, ნახევრად შიშველი პლაკატები, საიმპერატორო მოსასხამით (ამით უარს ეტყვის ხელოვანი პოლიტიკაში ტრადიციულ, მასკულინურობის წარმოდგენას და მენტალური განახლების აუცილებლობას). სავარაუდო საარჩევნო სლოგანი იქნება, – „ულაპარაკო საქმე“, – ამიტომაც პერფორმანსებში თითქმის არსად ანდროს ხმა არ გაისმება, მისი სიტყვა იქნება მისი საქმე. საარჩევნო პროგრამა გაჯერებული იქნება უტოპიური, ანარქისტული და მემარცხენე – სიციალისტური იდეებით. პროგრამაში წარმოდგენილი იქნება ფრაგმენტები პლატონის „სახელმწიფოს“ VI თავიდან. კანდიდატი იტყვის, რომ სახელმწიფო წყობილება ბარბაროსული წყობაა, რომელიც წლიდან-წლამდე გვძარცვავს და ჩვენსავე დასაჩაგრად ძლიერდება თვითონ, ამიტომ არჩევნების შემდეგ შეიქმნება სახალხო პარლამენტი, როგორც საკონსულტაციო მაკოორდინირებელი პოლიტიკური ორგანო, რომელიც დაიწყებს ნელა-ნელა სახელმწიფოს გაუქმებას და გადავალთ კოლექტიურ მმართველობაზე. მომვალი მმართველობის შესახებ ტექსტი ანარქისტებთან, ფილოსოფოსებთან, პოლიტიკოსებთან, სოციოლოგებთან ერთად იქნება დამუშავებული და ცხოვრების ახლებურად მოწყობის იდეოლოგიური, მანიფესტივით მხატვრული ტექსტი გამოქვეყნდება. კანდიდატი დაიწყებს ფულის კუპიურის გაქრობაზე საუბარს, ჩრდილოვანი კაბინეტის მაგვარ, სხვადასხვა დარგების კოორდინატორების დასახელებას და ნელა-ნელა აბსურდულიდან მისტიკურ – რელიგიურ რწმენის მაგვარ ენერგეტიკას შეიძენს პროცესი. ამ პერიოდისთვის საჭირო იქნება პოლიტიკური პარტიის იურიდიულად დაფუძნება. ქვეყნაში თუნდაც 200-250 ადამიანმა რომ შემოხაზოს ეს კანდიდატი, ეს იქნება მჩაგვრელი სახელმწიფო წყობის წინააღმდეგ მეტაფორული გალაშქრება და ხელოვნების ძალის განმტკიცება.
დასრულებული ნამუშავრი გამოიფინება 48 ეკრანით, ზოგიერთი ნამუშევარიდან შეიძლება მხოლოდ ერთი ფოტო იყოს, მაგრამ ძირითადად ვიდეოები იქნება და ამიტომ ეკრანები იქნება ყველა. დოკუმენტაციის სახით გამოფენილი იქნება ასევე კოსტუმი და სხვადასხვა წერილობითი თუ ვიზუალური მასალა.