სუსტი შუქი ცაზე, ისიც გარდაუვალი აუცილებლობით

ქინძისთავებით ტანზე აწყობილი იმედი

ნახვრეტები ფარდას -

მე დაგინახავ, შენ ვერა.



ბრმა მამა მიჰყავს ქალიშვილს
კლინიკაში კბილების ამოსაღებად და
შვილი ამშვიდებს
– შენი შიში ჩავლილ დაღმართებს მამავ!

შენი შიში დაღმართებს!

შენი შიში კი დახვრეტილ ფარდებს,

სიზმრში ახსნილი სიზმარიდან, უნდა ვიდგე და ვდგავარ აქ,

შენთვის დამბალი ლუკმებით მუჭში,


გამონაყარი გამორწყულია სახეზე და

გიპიური საყელოზე დასწორებული.



როგორც მიწაში აღმოჩენილი ძვირფასი ლითონი აწკრიალდება ხოლმე სინათლით, აწკრიალდება მთელი თავისი ტრაგიზმით, ამქვეყვიური შეხედულებების ზუსტი შუქით, ზუსტად ასე, წყალნი გატკბებიან კოკაში და კარიბჭენი განიხვნებიან ყურთამდე იდუმალ ცათა, ოღონდ გაიარე აქ

გინდა ღამე გატეხე და გინდა დღე გაამთელე,

გინდა გამოაკელი და გინდა მიუმატე,
–
უკან არ მიიხედო, – თავს ვეუბნები,

სახლი კუბოა,

კუბო კუბოა რაც გინდა ცარიელი იყოს,

კუბო ბებუთია,

გენეტიკური ესტაფეტაა და

შუქურასავით მშვიდობაა ქალაქის ბოლოს…



ამას წინა ერთ ამერიკულ რომანს ვკითხულობდი, – „ოკინავაზე ამერიკელთა ფლოტს კამიკაძეები უტევენ“, და იქ წერია , – „სამყარო არასრულყოფილი ღვთაების ქმნილებაა,
ვისი ღვთაებრიობაც ნულის ტოლია“



ფარდის უკან ვარ 

გადაღლილობა სულის ყაყაჩოა